Bird

Pomislimo li na filmografiju Andree Arnold već će nazivi sugerirati fiksaciju na animalni simbolizam i popratna uporišta nastala na dubokoj premreženosti kulturne sfere naslijeđem psihoanalize. Ptica je ujedno sveprisutni filmski motiv, funkcionirala kao dramski okidač ili nositelj pridodanih značenja. Asocijacija na presudni film Kena Loacha Kes pritom je neminovna, a s njim Arnold dijeli karakterističnu uronjenost u ekonomski depriviranu i disfunkcionalnu sredinu, međutim, odlučujuću za razvoj protagonista/ice u tzv. coming of age filmu, odnosno filmu sazrijevanja i pratećoj transformaciji. No, sličnosti tu prestaju. Dok će kod Loacha ptica biti suplement intimnih veza i utočište od izvanjskih surovosti, Arnold ju personificira, značenjski umnaža i pretvara u imanentni element filmskog svijeta, apriorno poništenih granica imaginarnog i realnog.
‍
Vrsta je to magičnog realizma koja gotovo prirodno proizlazi iz svijeta živopisnih likova, strukturiranog na halucinatornim okupljanjima, psihoaktivnim nadomjescima nezadovoljavajuće stvarnosti, kao izrazu odbijanja pozicije klasičnog društvenog otpadništva. Na momente manične kolektivne vizije dimenzionirane zasićenim koloritom suprotstavljene su kontemplativnoj mirnoći dvanaestogodišnje Bailey - odrazu neuklopljenosti i suštinskog razumijevanja nedostatnih odnosa, odakle će proizašla emocionalna preopterećenost biti prevedena u doživljaj na rubu senzornog svijeta. Uz skoro arhetipskog vodiča, junakinja uslijed vrtloga apsurdizma, spirale nasilja i fantazmatskih opredmećenja, preuzima aktivnu ulogu prijelaza u žuđenu odraslost, s potencijalom modifikacije uvriježenog načina funkcioniranja životne sredine.

‍